Welkom op mijn blog. Ik ben Emma. Er is iets merkwaardigs met mij aan de hand. Ik ga een deel van de tijd als een man door het leven. Op zich is dat al raar natuurlijk, een man die Emma heet? Maar als man heet ik ook niet zo. Hoewel ik er niks tegen zou hebben om als man Emma te heten. Ik vind het een mooie naam. Ik heb hem zelf uitgekozen. Dat is het voorrecht van een transgender. Je mag je eigen naam uitkiezen. Sommigen kiezen voor een, qua geslacht, tegenovergestelde versie van de naam die ze bij geboorte hebben gekregen. Frans wordt Francien, Theo wordt Thea. Ik niet. Mijn andere helft heet geen Emanuel of zo. Ik heb gekozen voor Emma, gewoon een mooie naam.

Ik ben mijn hele leven al transgender. Een deel van mij voelt zich niet prettig als man, maar wil liever vrouw zijn. Niet altijd en zeker niet overal. Niet omdat ik dat niet zou willen, maar omdat dat nu eenmaal niet kan. Ik heb het grootste deel van mijn leven alleen doorgebracht in de wetenschap dat ik transgender ben. En dat is best al een tijdje. Hoe lang al? Toe nou joh, een vrouw vraag je toch niet naar haar leeftijd! Maar sinds een tijdje heb ik mijn transgender zijn gedeeld met mijn vriendin. Jawel, een vriendin. Die heb ik gewoon en ook twee kinderen. Niks ongewoons voor een transgender overigens.

Waarom ik het mijn vriendin verteld heb? Emma is een wezenlijk deel van mijzelf. Het vrouwelijke element is iets dat ik niet kan negeren of wegstoppen. Zoals ik jarenlang met Emma´s kleren heb gedaan. Jarenlang hebben mijn kleren naar de benzine geroken. Omdat ik ze verstopte in de garage. Mijn domein. Daar komt nooit iemand. Maar ik ben een eerlijke vrouw. Ik kan de mensen die ik liefheb niet bedriegen of voorliegen. En toch heb ik dat in dit geval bijna vijfentwintig jaar met mijn vriendin moeten doen. Maar het kon niet langer doorgaan. De last van het zwijgen, het verstoppen, de geheimen, het stiekeme en vooral de last van de eeuwige eenzaamheid werden mij teveel. Ik wilde niet doodgaan, zonder dat iemand weet wie ik echt was. En daarom ben ik uit de kast gekomen. Zij het vooralsnog bescheiden, alleen mijn vriendin weet het.

Gelukkig is mijn vriendin erg begripvol en tot nu toe heeft onze relatie niet al te veel deuken opgelopen. Hoewel we het soms alletwee moeilijk hebben. Zij wil mij wel zien als Emma maar wil niet dat anderen het weten. Evenmin wil zij dat ik als Emma de straat op ga. Nu draagt ZIJ een geheim met zich mee, dat ik niet langer met mij mee kon dragen. Ik weet, dat ik veel meer heb dan waarop andere transvrouwen ooit mogen hopen. Maar toch denk ik wel eens: ben ik nou uit de kast gekomen of heb ik mijn vriendin er in gestopt?

Kus van Emma.